2009-12-21
2009-12-15
2009-12-14
VAI CHEGANDO O APALPADOR A TODA GALCIA.
O “Apalpador” é unha das tradicións galegas de Nadal que se festexaba no Courel. Este personaxe era un vello xigante que tiña como oficio ser carboeiro e que vivía nas devesas de alta montaña. No Nadal baixaba ás aldeas para apalpar as barrigas dos nenos para comprobar que estaban ben alimentadas e deixáballes unha morea de castañas quentes.
IDE PEDINDO OS VOSO AGASALLOS XA QUE O NOSO XIGANTE CHAGARÁ EN POUCO TEMPO OS VOSO CUARTOS PARA DEIXARVOS UN AGASALLO.
2009-11-11
NON HAI AMO PARA A TORRE ¿PARA O POBO?
Pois, segundo parece, non temos moita idea de quen é a Torre. Manda truco............. Iso danos unha idea de quen somos, en que pais vivimos, e de quen son os que eleximos para gobernarnos e administrar os intereses comúns. Fai uns días falaba cun amigo que regresou fai pouco da Bretaña (Francia). Viña cabreado. Viaxa moito e di que canto máis sae fora, máis aprecia o noso,e máis apenado está polo mal co aproveitamos. Segundo me conta é un pais bastante parecido o noso, é verde, chove, hai moitas vacas, sementan millo, hai pinos e teñen mar. As semellanzas, o parecer, rematan neste punto. Centos de pobos, sen nada en especial, catro casas, un colexo, unha farmacia, unha crepería e unha igrexa, aparecen nas nas guias de viaxe como "pobo con encanto especial". Teñen unha agricultura moderna e, por riba, énchense de turistas de venres a domingo e tres meses no verán, ainda que por aparcar nunha esplanada do centro do pobo che cobren 5 €/hora. Iso si, sabense vender. A igrexa pode ser de fai cen anos, pero poranlle un letreiriño fora explicando quen a construiu, quen donou os cartos para facela e ata quen foi o primeiro crego. O redor da igrexa que, insisto, o mellor non ten nada especial, abren duas tendas de venda de camisetas e postais, un restaurante que pola calidade da comida, non lle chegará a Vilacol a suela do zapato, e unha oficina de información turística. Tampouco se lles ocorre, o parecer, facer un edificio de 5 ou 6 alturas a carón dun castro (se o teñen), nin cubrir as casas con chapas de aluminio, nin fan establos o pe das coidadas casiñas (pintorescas pon nas guias de viaxe) que teñen.
Qué farían cunha torre medieval, casas blasonadas, un pazo, muiños, os Ancares moi perto, un rio..................?
O tema.......... Xa que ninguén, parece, e dono da Torre (se estivese ben arranxadiña............), o mellor aparece alguén que reclame o "señorío" do pobo. Para todos os interesados en convertirse en Señor de Doncos, deixovos unha axuda. ¿Quén sabe?
2009-11-05
As ruínas de ninguén: o castelo de Doncos, no concello das Nogais
O castelo de Doncos, ubicado no concello lugués das Nogais á beira do río Navia, o seu foxo, presenta un estado lamentable. Quedou reducido a unha torre que ameaza con derrubarse desde o alto do penedo no que descansa se ninguén o impide. A carón da construción, tamén coñecida como Torre de San Agustín, medra a maleza sen control, cubrindo incluso as murallas, o que a fai aínda máis inaccesible do que xa é en por si. A torre cuadrangular, feita de pizarra e granito, é o único que queda en pé do edificio orixinal, que algunhas fontes datan no século XIV, cando o adiantado maior do Reino de Galicia, García Rodríguez de Valcarce, o tomou como base de operacións para impoñer o seu señorío. Outras fontes aseguran que foi construída no século XIII. Os veciños sempre pensaran que a maxestosa torre, de 24 metros de altura, pertencía á Casa de Alba, ao igual que os membros da corporación municipal. “Ao parecer o castelo era da Casa de Alba, pero había un problema coa escritura de propiedade”, explican desde o concello lugués.
En 2007, o Concello das Nogais remitiulle un esrito á Casa de Alba solicitando a cesión do castelo, coa intención de recuperalo e evitar a súa destrución completa. “Eles dixeron que non era seu, e comprobouse que ninguén sabía quen era a persoa que figuraba como propietaria”, sinalan as mesmas fontes. Entón, o consistorio solicitou ante o catastro a propiedade do inmoble. “Non aceptaron a nosa petición e pasou a formar parte do patrimonio estatal”, conclúen desde o concello. Mentres, o castelo de Doncos cae a cachos, exemplificando os efectos que a desidia administrativa pode provocar no patrimonio. En Galicia, rica en pazos e castelos, casos como este reprodúcense en diferentes puntos da nosa xeografía, como a torre de Sandiás, en Ourense, ou a torre de Celas de Peiro, na Coruña, nun grave estado de deterioro.
“Nós calculamos que a torre da homenaxe de Doncos era da Casa de Alba e preguntámoslles a eles, pero dixéronnos que non tiñan constancia de que fose súa”, sinala Xosé Espín, concelleiro das Nogais. O Concello tentou adquirir a construción para dinamizar un percorrido cultural que discorrese polos numerosos monumentos da zona e polo antigo camiño real, pero finalmente o proxecto non se puido levar a cabo. “A intención que tiñamos era arranxar a torre e velar polo seu mantemento para crear unha ruta a pé. Pero os heredeiros da duquesa non se quixeron facer cargo, ao mellor non lles interesa”, explica Espín, que mantén que Doncos “é propiedade da Casa de Alba”.
A localidade de Doncos deixou de ser concello en 1941, cando Carlos III cambiou as estradas, co que As Nogais adquiriu o rango de municipio, explica Xosé Espín. “Fomos terra de nobres”, precisa. Proba do seu pasado ilustre son os numerosos pazos da zona. Un deles, o coñecido como Pazo da súa Excelencia ou Casa-Pazo de Doncos tamén é propiedade da Casa de Alba, o que ratifica a tese do Concello das Nogais no tocante á propiedade da torre de Doncos. “A Casa da súa Excelencia foi vendida en 1912 por por Emilio Novoa González a Enrique Anoeta y Mendizábal, sabémolo porque conservamos o poder”, di Espín. Ao parecer, o inmoble foi empregado pola Inquisición como cárcere. Doncos conta con moitos outras construcións defensivas, destinadas a defender esta entrada a Galicia, coma os castelos de Torés, Doiras e Valcarce.
“Desde o Concello estamos tentando facer algo porque temos medo, xa que a torre pode caer en calquera momento”, indica Xosé Espín. A súa visión fantasmal, no cumio dun estreito penedo de paredes case verticais, é un problema engadido á hora de preservala. “Barallamos situar algún tipo de suxeccións nas paredes, pero vai ser difícil; as administracións deben intervir xa para que a torre de Doncos non se veña abaixo”, conclúe Espín.
En 2007, o Concello das Nogais remitiulle un esrito á Casa de Alba solicitando a cesión do castelo, coa intención de recuperalo e evitar a súa destrución completa. “Eles dixeron que non era seu, e comprobouse que ninguén sabía quen era a persoa que figuraba como propietaria”, sinalan as mesmas fontes. Entón, o consistorio solicitou ante o catastro a propiedade do inmoble. “Non aceptaron a nosa petición e pasou a formar parte do patrimonio estatal”, conclúen desde o concello. Mentres, o castelo de Doncos cae a cachos, exemplificando os efectos que a desidia administrativa pode provocar no patrimonio. En Galicia, rica en pazos e castelos, casos como este reprodúcense en diferentes puntos da nosa xeografía, como a torre de Sandiás, en Ourense, ou a torre de Celas de Peiro, na Coruña, nun grave estado de deterioro.
“Nós calculamos que a torre da homenaxe de Doncos era da Casa de Alba e preguntámoslles a eles, pero dixéronnos que non tiñan constancia de que fose súa”, sinala Xosé Espín, concelleiro das Nogais. O Concello tentou adquirir a construción para dinamizar un percorrido cultural que discorrese polos numerosos monumentos da zona e polo antigo camiño real, pero finalmente o proxecto non se puido levar a cabo. “A intención que tiñamos era arranxar a torre e velar polo seu mantemento para crear unha ruta a pé. Pero os heredeiros da duquesa non se quixeron facer cargo, ao mellor non lles interesa”, explica Espín, que mantén que Doncos “é propiedade da Casa de Alba”.
A localidade de Doncos deixou de ser concello en 1941, cando Carlos III cambiou as estradas, co que As Nogais adquiriu o rango de municipio, explica Xosé Espín. “Fomos terra de nobres”, precisa. Proba do seu pasado ilustre son os numerosos pazos da zona. Un deles, o coñecido como Pazo da súa Excelencia ou Casa-Pazo de Doncos tamén é propiedade da Casa de Alba, o que ratifica a tese do Concello das Nogais no tocante á propiedade da torre de Doncos. “A Casa da súa Excelencia foi vendida en 1912 por por Emilio Novoa González a Enrique Anoeta y Mendizábal, sabémolo porque conservamos o poder”, di Espín. Ao parecer, o inmoble foi empregado pola Inquisición como cárcere. Doncos conta con moitos outras construcións defensivas, destinadas a defender esta entrada a Galicia, coma os castelos de Torés, Doiras e Valcarce.
“Desde o Concello estamos tentando facer algo porque temos medo, xa que a torre pode caer en calquera momento”, indica Xosé Espín. A súa visión fantasmal, no cumio dun estreito penedo de paredes case verticais, é un problema engadido á hora de preservala. “Barallamos situar algún tipo de suxeccións nas paredes, pero vai ser difícil; as administracións deben intervir xa para que a torre de Doncos non se veña abaixo”, conclúe Espín.
A foto tamén corresponde a alguén de Doncos e precisamente da casa de Rangalleira,´...é, que somos unha POTENSSIA.
2009-11-02
Xornadas micolóxicas
As castañas, o churrasco, os chorizos, o toucín asado, o pan, o viño, o... por certo,¿alguén viu a maese Troula por alí? Moito pedir magosto e despois resulta que está a réximen. En fins.
Como iba decindo... o de antes... que todo eso xa pasou, que ahora toca raciós de setas en distintas preparaciós, formatos, salsas, etc...
Pros máis excépticos: son setas de comer.
Como iba decindo... o de antes... que todo eso xa pasou, que ahora toca raciós de setas en distintas preparaciós, formatos, salsas, etc...
2009-10-25
MAGOSTO
2009-10-20
ALUNMA E MESTRE
Voltar no tempo. Si señores, xa estamos no outono. Estaba a descargar unhas fotos, e atopei esta da cea de despóis do Santiago. Algúns estaban, e outros non. Algúns por razóns xustificadas (enténdase Srs. de Rangalleira), e outros non. Como todo nesta vida. O caso é que sendo as oito e pico da noite como son, e recordando que fomos cear, deume a fame, e recordei que xa logo haberá que preparar un magosto. Eu axudar, axudaba de boa gana a apañar castañas, pero a miña idade, a humidade e dobrar a "bisagra" faime moito mal. Pero se alguén as apaña, eu comprométome solemnemente a axudar a papalas.
Gaiteiros parece que hai, leña para facer lume e unha lata para asar tamén. So queda atopar o voluntario apañador................................
2009-08-26
2009-08-18
2009-08-10
2009-07-22
Santiago 2009
Según parece haberá festa o 24 e o 25 pero non sabemos nada do programa, pero si que as orquestas están xa contratadas en con ganas de tocar. Estes días os músicos están concentrados facendo a pretemporada pola zona do Caurel, novos instrumentos en novos fichaxes estrela, non se pode decir o nome da aldéa porque os y as fans non lles deixarían tocar todo o que queren....
2009-07-18
2009-07-06
2009-07-05
2009-06-25
2009-06-24
2009-06-22
2009-06-11
2009-05-29
Un menos
2009-05-14
Qué bastinaso, joé!!
Estos rapaces, cando se poñen... póñense. Nacidos no barrio de pandelo, pero con alma da mismísima Triana.
O sábado pasado, no medio da festa jolgorrio tuveron o valor de subirse ó escenario e deleitar ó público con bulerías, fandanguillos de Huelva, seguidillas e outros cantes con moito sentimento que chegaron ó corazón dos presentes.
Ojú, qué arte, mi arma!
O sábado pasado, no medio da festa jolgorrio tuveron o valor de subirse ó escenario e deleitar ó público con bulerías, fandanguillos de Huelva, seguidillas e outros cantes con moito sentimento que chegaron ó corazón dos presentes.
2009-04-23
O xoves dia dezaseis celebrouse un concurso de baile infantil en Casa Maria, houbo premios para todos, actuaron Carme da Capilla e o seos mariachis, de coreógrafa Modesta de Valín, nas fotos dous dos gañadores Hector de as casas da Serra e Lucas de Santander. Unha das mais guapas do barrio do COLCHON
2009-04-17
2009-03-31
Cando se poñan as roseiras os acibros e a carqueixa en forma de xardin, recupérase un espacio
que se vai imnagurar o dia 26 (santiago pequeno).Teremos actuacións de o grupo de baile Abrente de As Nogais,teatro de monicreques do Brasil, e concerto de música de rapaces do conservatorio de Modoñedo.Haberá que baixar a merenda pois o dia vai ser largo entre teatros, músicas e bailes
2009-03-20
2009-02-27
carnaval-09
Próxima actuación en semana santa do MAGO ANTON en casa Maria
Tamén se recuperou o Futbolin que regalara os veciños Joaquin de Elena de Eusebio
Temos canastas de minibasket na cooperativa
Temos tamén 36000€ para arranxar os camiños de Doncos, faremos unha xunta para decidir
prioridade, eso despos do dia primeiro de Marzo
2009-02-26
Brétemas míticas no camiño á Torre de Doncos nos Ancares
¿Que representa a néboa nun roteiro de sendeirismo? Desde o Chan de Vilar, parroquia de Nullán, nas Nogais, parte un caminiño que atravesa un mundo espeso, denso e verde no fondo do cal, entre os cantís que beirean estreitamente o río Navia, aséntanse as ruínas da Torre de Doncos. A brétema outorga ao bosque a virtude dun silenzo estremo e sepultan o val en capas de tempo, mentres nos cumios ancareses, nos prados de Torés, o domingo está luminoso e fresco. Aquí abaixo, pola contra, desaparece a sonosfera humana, o zunido da A6, e todo cala e pesa.
Os merlos, as pegas erguen o voo ao noso carón, e o caldo branco do boiro só se laña, de cando en vez, por un gaio vixiante desde algunha ponla, e polas pegadas nas follas dos soutos. Esta ruta, que sae da casa A Lareira e leva ata a Torre de Doncos (unha hora e media ou dúas de paseo) é unha auténtica marabilla evocadora. Case mellor que non a conte. Que a fagades connosco a través destas fotos. Vestídevos con imperméabeis, calzade botas resistentes á humidade. E metédeos na brétema ata Doncos e sorprendervos de emoción e beleza ata esta torre en ruínas, unha das chaves no reino de Galicia, vixía do Camiño que entraba de castela.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)