Xa pasou noiteboa e a navidade. Si chega a durar outra media hora máis acabamos co corpo. 3 grados baixo cero nas dequintas e a xente en mangas de camisa dándolle patadas á estufa ás cinco da mañá. Non se acorda outro tal no pueblo.
A noite empezou pola tarde. Que si altavoz por aquí, que si mesa pro outro lado, que si poñemos música ambiente hasta pandelo (ou eso decía suso). A cuestión é que pola tarde estuveron ambientando os peces, os pampanitos, a burra que iba para belén e as campanas, amén de outras panxoliñas varias. Despois viño vai, cerveza ven, cena en familia e as 12 inaugurouse o baile (inda que o pareza non era o baile de san Vitor).
Ainda non se enchera o primeiro vaso xa apareceron os gaiteiros e o maestro de ceremonias, que esta vez tocoulle a suso. Reunión de urgencia en corrillo e decisión a tomar. Seguimos o refrán: "gaiteiro pago nunca ben tocou"; entonces hoxe estes non cobran. Tocaron de maravilla.
E xa ben entrada a noite fixo acto de presencia o karaoke e a música enlatada. A verdá é que o cursillo de baile que se puxo nesta páxina foi ben aproveitado. Bailouse na punta dos pes. Que harmonía, que vuelos, ese agarre pola cintura seguindo os acordes do valse. Daban ganas de chorar... ca emoción.
A sección de cante inaugurouse co himno oficial desta páxina: La de la mochila azul, de Pedrito Fernández. Qué sentimiento! Como se botaba de menos á rapaza! O sonido salíalles ós cantores de moito máis abaixo do peito!
E entre canción e canción un baile e unha chiquita. Por certo, o Tullamore non chegou, e eu non fun o que o bebín, solo.
O fin agradecerlle a María e Cristina polo curro que fixeron, e a Sergio polo montaje e desmontaje do chiringuito.
PAZ.
A noite empezou pola tarde. Que si altavoz por aquí, que si mesa pro outro lado, que si poñemos música ambiente hasta pandelo (ou eso decía suso). A cuestión é que pola tarde estuveron ambientando os peces, os pampanitos, a burra que iba para belén e as campanas, amén de outras panxoliñas varias. Despois viño vai, cerveza ven, cena en familia e as 12 inaugurouse o baile (inda que o pareza non era o baile de san Vitor).
Ainda non se enchera o primeiro vaso xa apareceron os gaiteiros e o maestro de ceremonias, que esta vez tocoulle a suso. Reunión de urgencia en corrillo e decisión a tomar. Seguimos o refrán: "gaiteiro pago nunca ben tocou"; entonces hoxe estes non cobran. Tocaron de maravilla.
E xa ben entrada a noite fixo acto de presencia o karaoke e a música enlatada. A verdá é que o cursillo de baile que se puxo nesta páxina foi ben aproveitado. Bailouse na punta dos pes. Que harmonía, que vuelos, ese agarre pola cintura seguindo os acordes do valse. Daban ganas de chorar... ca emoción.
A sección de cante inaugurouse co himno oficial desta páxina: La de la mochila azul, de Pedrito Fernández. Qué sentimiento! Como se botaba de menos á rapaza! O sonido salíalles ós cantores de moito máis abaixo do peito!
E entre canción e canción un baile e unha chiquita. Por certo, o Tullamore non chegou, e eu non fun o que o bebín, solo.
O fin agradecerlle a María e Cristina polo curro que fixeron, e a Sergio polo montaje e desmontaje do chiringuito.
PAZ.